Pijn. Al mijn hele leven heb ik pijn. In mijn eerste levensjaar werd ik op genomen in het ziekenhuis vanwege onverklaarbare buikpijn. Als tiener had ik pijn in mijn knieën. Groeipijn noemde de dokter het. Gaat wel weer over als je groter bent. Ik werd groter, de pijn in mijn knieën bleef en breidde zich uit naar andere gewrichten.

Een reumatische aandoening, noemde de reumatoloog het. Ik had een probleem waarmee ik moest leren leven, voegde hij eraan toe. Hóe ik dat moest doen, dat vertelde hij er niet bij. Het enige wat hij me kon bieden waren prednison injecties.

Jarenlang heb ik de pijn geprobeerd te negeren, te onderdrukken. Ik ging voorbij al mijn grenzen, tot mijn lichaam ermee ophield. Ik kón niet meer. Ik moest het anders doen, beseft ik me en besloot op yoga te gaan. Daarmee zette ik de eerste stap naar mijn herstel. Langzaam aan leerde ik voelen, mijn grenzen herkennen en erkennen en ging het steeds wat beter met me.

Lang heb ik mijn pijn niet willen zien, niet willen delen. Kintsugi doet precies het tegenovergestelde. Met gouden lak worden breuken in keramiek aan elkaar gelijmd. De barsten worden niet weggepoetst, maar juist extra benadrukt. Het goud laat de littekens glanzen, alsof het zegt: kijk, ik was gebroken, maar nu ben ik hersteld en dankzij de breuken ben ik sterker, waardevoller en unieker dan voorheen.

Deze metafoor – de metafoor van groei en herstel – gebruik ik ook in de kintsugicoaching. Ik help je om je pijn, je verdriet, je gebroken delen te erkennen en te herstellen, zodat je ze met trots kunt dragen. Net zoals de gouden lijnen een gebroken vaas niet alleen repareren, maar ook verfraaien.

Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten.

Simone
Kintsugicoach, zenleraar en yogadocent